مصاحبه با «مهران بیرامی»، قهرمان رشته پرورش اندام

یک دست هم صدا دارد

درمیان شلوغی‌های روزمره، زمانی که خسته از دویدن‌ها و نرسیدن‌هایمان، وقفه‌ای کوتاه برای نوشیدن یک فنجان چای پیدا می‌کنیم یا زمانی که در خانه، پتوی بی‌خیالی و بی‌انگیزگی را تا لنگ ظهر برامیال و اهـداف و رویاهای قشنگی که در سرمان وول می‌خورد، کشیده‌ایم یا حتی آن هنگام که بارها و مدت‌ها کمانمان را کشیده‌ایم، اما در نهایت تیری از جانب ما پرتاب نشده است تا فارغ از اصابت به هر نقطه و با هرفاصله‌ای از هدف، دست کم به پرواز درآمده باشد یا وقتی کز کرده در گوشه‌ای از بداقبالی و کاستی‌ها می نالیـم و زمین و زمان را با غرولند از تیغ تیز انتقادات خود می‌گذارنیم، کافیست تا با یک آدم خوشحال روبه رو شویم، ولی آدم خوشحالی که بنا به هزار و یک دلیل از نظر ما می‌توانست خوشحال نباشد، آنگاه حداقل برای لحظه‌ای هم که شده به بازنگری خویش خواهیم پرداخت. چه بساکه شاید حال خوب، انگیزه، اراده و موفقیت مسـری باشـد و مواجهه با افرادی که از دل سختی ها دست پروبالبخند بیرون آمده‌اند٬ باعـث شـود تکانی به خودمان بدهیم، از آن تکان‌های اساسی. «مهران بیرامی» از آن دست آدم هاست؛ ۳۱ ساله، ساکن تهران، قهرمان رشته پرورش اندام و لبخند برلب؛ جوانی که با وجود ازدست دادن دست راستش در یک سانحه رانندگی، در طی یازده سال به دستاوردهای باارزشی دست یافته که از نگاه موفقیت جانمانده است. شما را به مطالعه مصاحبه‌ای خواندنی با ایشان دعوت می‌کنم.

سارا سرخیلی / خبرنگار