بازی دو سر برد
در باب تنها رفتن و تنها ماندن در سفر

وقتی در بهار ۱۳۷۲ برای اولین بار تصمیم گرفتم کوله‌ام را جمع کنم و راهی سفری تنهایی به شیراز شوم، هیچ وقت فکر نمی‌کردم روزی برسد که این کار به شیوه زندگی‌ام (Lifestyle) تبدیل بشود. آن روز سربازی بیست و دو سه ساله بودم که با حداقل‌ها سفر می‌کرد و به دنبال کشف هر آنچه که در زندگی‌اش نو بود، کنجکاوی‌هایش را گسترش می‌داد. در همان سفر بود که برای اولین بار فهمیدم هر آدمی جهانی خود ویژه دارد که نفوذ به آن به این می ماند که کتابی تازه خوانده‌ای و مرزهایی جدید را رد کرده‌ای همان جا بود که برای اولین بار توانستم بین مفهوم «تنها رفتن و تنها ماندن» در سفر تمایز قائل شوم و بفهمم که تنها رفتن االزاماً به ماندن نیست. بیش از سی سال از آن سفر می‌گذرد و حاصلش کشف نزدیک به پنجاه کشور بوده، اما هنوز دارم آن مفهوم را تجربه می‌کنم و بیشتر به درستی این فرضیه که حالا برایم یک اصل اثبات شده است، پی می‌برم.

منصور ضابطیان