به سختی می‌توان با نگاه کردن به متن فهمید که متنی داستانی پیش  روی ماست یا متنی غیرداستانی. معمولا باید به شکلی مخاطب را خبردار کرد که با داستان سروکار دارد یا با ناداستان. بیش‌تر وقت‌ها عنوان کتاب این کار را انجام می‌دهد؛ مثلا کلمه‌ی خاطره‌پردازی یا رمان در زیر عنوان کتاب ذکر می‌شود، ‌در نوشته‌های پشت جلد، پیش‌گفتار و نقدها می‌آید یا از دهان دیگران شنیده می‌شود. گاهی قرار گرفتن در فهرست پرفروش‌های داستان یا ناداستان یا انواع پیرامتن‌های دیگر به ما می‌گوید با چه متنی طرف‌ایم. به این ترتیب- همان‌طور که افراد زیادی گفته‌اند- داستان و ناداستان یک دسته‌بندی «بالا به پایین» است؛ به این معنا که اول دسته‌بندی را در دست داریم و بعد آن را برای متون مختلف به کار می‌بریم.

صفحه ۲۶۳

مروری بر کتاب سواد روایت نوشته‌ی اچ. پورتر ابوت