چرا برای بقا باید حافظة ضعیفی داشته باشیم؟

فرهنگ ما به طور کلی نگاه بسیار مثبتی به خاطرات و یادها دارد: ما برای مطالعة تاريخ ارزش قائلیم، از ما انتظار دارند برای ثبت لحظات ناب عکس بگیریم، گمان می‌کنیم بر اثر [مرور زمان] از بی‌عدالتی‌های گذشته فقط مشتی خاطرات خوب برای زمان حال باقی خواهد ماند، قول می‌دهیم آشنایان قدیمی را فراموش نکنیم و در روان‌درمانی تقلا می‌کنیم به دوران پرشور کودکی خود جانی دوباره ببخشیم. 

قصد ندارم ارزش چیزهایی را که نام بردم انکار کنم، اما بهتر است به این نکتة مهم نیز توجه کنیم که برای بقا نیازمند چیز دیگری نیز هستیم: فراموشی. برخی خاطرات آینده و توان‌مان را برای ادامه زندگی تهدید می‌کنند. اگر هر آنچه را که تا به حال برای‌مان اتفاق افتاده به همان وضوحی که روی داده در خاطر حفظ کنیم، دیگر تاب تحمل ناراحتی و اضطراب را نخواهیم داشت؛ همیشه وحشت‌زده خواهیم بود و حسرت همه وجودمان را در بر خواهد گرفت.