کتاب اینگمار برگمان

برگمان از همان سال‌های پنجاه به مقام یکی از کارگردانانی دست یافت که سینما را بالاترین رسالت هنری‌شان می‌دانستند؛ او چهره‌ی تمام و کمال هنر و تجربه‌ی اروپا است و مدت‌هاست که آثارش تقریباً به طور ثابت با این عنوان بازبینی می‌شود. برگمان در سال ۱۹۸۲ رسماً اعلام کرد تصمیم دارد کار سینما را کنار بگذارد و فانی و الکساندر را آخرین فیلمش معرفی کرد. اما او به شکلی نصفه نیمه پای حرفش ماند، زیرا به طور پراکنده به فیلمسازی ادامه داد، اما برای تلویزیون. او در واقع جهانی درونی را به تصویر کشیده است، جهانی غنی از یک نگرانی عمیق هستی شناختی؛ می‌توان شهرت اهریمنی او را که خودش اولین کسی بود که در رواجش نقش داشت به عنوان چیزی حاشیه‌ای متذکر شد (انسانی سودایی مزاج، خودبین، درد کشیده، فریبکار، دچار اختلالهای گوارشی و مبتلا به توهمی افسار گسیخته مبنی بر مورد توجه بودن که باعث شد با شش زن ازدواج کند و با بسیاری دیگر رابطه داشته باشد).