هنرمندان سفالگر در دوران تمدن اسلامی در ساخت و پرداخت سفال (نقش و لعاب)، تا اعماق بی‌کران ذهن خود و کلام الهی پیش رفتند تا اثر دست و فکر خود را جاودان سازند و در همان سده‌های آغازین هجری، مسلمین با تسلط بر مراکز تمدن «هلنی» در مصر، روش و تکنیک کیمیاگری را از آنان اخذ کردند. در دوران امویان هنر سفالگری اسلامی مجموعه‌ای از هنرهای یونان شرقی، شامی، قبطی و ساسانی بود، اما پس از انقراض حکومت بنی‌امیه، بغداد مرکز و پایتخت بنی‌عباس گردید و هنرمندانی از سرزمین‌های مختلف، کرد هم آمدند و در «سامرا» مراکز ساخت و تولید سفال، کاشی و شیشه را فراهم نمودند. 

صفحه 9