زبان کردی به گروه شمال غربی گویش‌های ایرانی تعلق دارد که درواقع، مجموعه‌ی بسیار بزرگی است از گویش‌های مرتبط با هم، که فاقد یک گونه‌ی فراگویشی (koivn) است و همین مسئله مانع از فهم و ارتباط دوسویه بین بخش‌های مختلف آن می‌شود. گونه‌های ادبی کردی نیز که اساس آنها بر گویش‌های به اصطلاح شمالی و جنوبی قرار دارد، ماهیت پرماتیو ندارند، و به نوبه‌ی خود، شکل‌های تثبیت شده‌ی زیرگویش‌های میانی درون هر دو منطقه‌ی شمالی و جنوبی می‌باشند. نویسندگان کرد معمولاً این گستره‌ی گویشی را با گنجاندن برخی از گویش‌های ایرانی ـ زازایی، گورانی، و لری ـ درون آن، بزرگ‌تر می‌کنند.

صفحه ۴۳