هرزبانی، فقیر یا غنی، همواره نیازمند نوعی قلمروزدایی دهان، زبان و دندان‌هاست. دهان، زبان و دندان نیزبه‌نوبۀ خود، قلمرو آغازین خود را در غذا پیدا می‌کنند. و به‌تبع قلمروزدایی آنها مصادف است با درگیرشدن‌شان درفراگویی اصوات. به این‌ترتیب، بین خوردن و حرف زدن، نوعی انفصال وجود دارد - و همچنین، به‌رغم ظاهرقضیه، چنین انفصالی میان خوردن و نوشتن هم هست: البته شکی نیست که نوشتن به‌هنگام خوردن، بارها آسان‌تر از حرف زدن به‌هنگام خوردن است؛ اما در ادامه، نوشتن یک گام جلوترهم می‌رود؛ یعنی کلمات را به چیزی تبدیل می‌کند که می‌توانند با غذا رقابت کنند.

صفحه 51