کتاب چرا ادبیات؟
قبل از خرید کتاب چرا ادبیات؟ بخوانید
کتاب چرا ادبیات؟ (Why Literature) اثر ماریو بارگاس یوسا، نویسندهی برندهی نوبل، دفاعیهای شورانگیز از جایگاه ادبیات است و توضیح میدهد که چگونه خواندن متون ادبی، ما را از زوال فرهنگی و زبانپریشی نجات میدهد.
درباره کتاب چرا ادبیات؟
این کتاب از چهار بخش تشکیل شده است: سه مقاله و یک مصاحبه.
- مقاله اول (چرا ادبیات؟): مهمترین بخش کتاب است که در آن یوسا این تلقی که ادبیات مختص اوقات فراغت است را رد میکند و آن را نیازی ضروری میداند که فقدانش موجب فروپاشی فرهنگی میشود.
- مقاله دوم (فرهنگ و آزادی): به پدیدهی جهانیشدن و مدرنیزاسیون میپردازد. یوسا جهانیشدن را امری ناگزیر میداند که لزوماً تهدیدی برای فرهنگهای بومی نیست و میتواند فرصتی برای نزدیکی فرهنگها باشد.
- مقاله سوم (آمریکای لاتین: افسانه ـ واقعیت): به بررسی تاریخی و متفاوت این ناحیه و دلایل عقبماندگی آن میپردازد.
- بخش چهارم (سرخوشی و کمال): مصاحبهای با یوسا دربارهی سبک نوشتار، مطالعات و نویسندگان محبوبش است.
خواندن این کتاب به چه کسانی پیشنهاد میشود؟
- علاقهمندان به ادبیات و نقد ادبی.
- کسانی که دغدغهی فرهنگ، زبان و تأثیرات جهانیشدن را دارند.
- دوستداران فرهنگ و تاریخ آمریکای لاتین.
- مخاطبانی که میخواهند با ریزهکاریهای ادبی و سبک ماریو بارگاس یوسا آشنا شوند.
معرفی نویسنده و مترجم
ماریو بارگاس یوسا، نویسندهی مشهور پرویی و برندهی نوبل ادبیات است. مترجم این اثر، عبدالله کوثری است که از بهترین مترجمان حال حاضر، بهویژه در زمینهی معرفی و ترجمهی آثار درخشان ادبیات آمریکای لاتین شناخته میشود. این کتاب توسط نشر لوح فکر منتشر شده است.
جملات کتاب چرا ادبیات؟
«زندگی واقعی، که سرانجام در روشنایی آشکار میشود، و تنها زندگیمان که به تمامی زیسته میشود ادبیات است.» (مارسل پروست)
«هیچ چیز بهتر از ادبیات به ما نمیآموزد که تفاوتهای قومی و فرهنگی را نشانهی غنای میراث آدمی بشماریم... مطالعهی ادبیاتِ خوب بیگمان لذتبخش است؛ اما در عینِحال به ما میآموزد که چیستیم و چگونهایم.»
«جامعهای بیخبر از خواندن که از ادبیات بویی نبرده، همچون جامعهای از کر و لالها دچار زبانپریشی است و به سببِ زبان ناپخته و ابتداییاش مشکلات عظیم در برقراری ارتباط خواهد داشت.»
«در دنیایی بیسواد و بیبهره از ادبیات، عشق و تمنا چیزی متفاوت با آنچه مایهی ارضای حیوانات میشود نخواهد بود و هرگز نمیتواند از حد ارضای غرایز بدوی فراتر برود.»
