«چرا صحبت نکنیم؟» اما بعد خودش موضوع بحث را عوض کرد. اگرچه آنا هم به بازاروف گفته بود و هم به خودش قول داده بود که گذشته را فراموش کند، اما هنوز از هم‌صحبتی با او احساس خوشایندی نداشت. حتی وقتی راجع به کوچک‌ترین مسائل حرف می‌زدند یا شوخی می‌کردند، کمی می‌ترسید. مثل وقتی که آدم‌ها سوار کشتی هستند و روی دریا هم مثل خشکی، بدون ترس حرف می‌زنند و می‌خندند، اما به محض اینکه اختلالی کوچک یا نشانه‌ای غیرمعمول ببینند، ناگهان چهره‌ی همه دچار اضطرابی می‌شود که نشانه آگاهی بر خطری همیشگی است.

صفحه 252