همشهری کین در آمریکا و فرانسه به یک اندازه بحث‌انگیز بود. وقتی آندره بازن به صرافتِ چاپِ کتابی درباره‌ی ولز افتاد، تقریباً در همان سن و سالی بود که او بیگانه را ساخت. پیش‌تر، در ۲۸ سالگی، نخستین مطلبش را درباره‌ی او منتشر کرده بود. نگاه بازن به فیلم بر محورِ تناقضی دلپذیر پیش می‌رود که به جای سردرگمی خواننده، او را در طی طریقی تئوریک / ناقدانه همراه می‌سازد. بازن از سویی واقع‌گریزی سبک‌دارِ ولز را می‌ستاید و از زاویه‌ای دیگر، فاصله‌اش از نئورئالیسم را نکوهش می‌کند. از یک طرف تطبیق با واقعیت و تداوم صحنه از راهِ پلان - سکانس را نبوغ‌آمیز می‌داند و از طرفی دیگر، ولز را بابتِ استبداد تصویری و نورپردازی جابرانه‌اش مورد شماتت قرار می‌دهد. سبکِ هیجان انگیز نوشته‌های بازَن درباره‌ی کین، خواننده را به چالشی جدید فرامی‌خواند و هر یک از منتقدان نسلِ بعد را به درگیری با استدلال‌های خود وامی‌دارد. آنچه بازن به «استبداد» تعبیر می‌کند (و مثلاً همشهری کین با نورپردازی مهاجم و متمرکز گرگ تولند که «سوژه» را از فضا جدا می‌کند، در مقابل کار دیگرِ او برای ویلیام وایلر یعنی بهترین سال‌های زندگی ما قرار می‌گیرد؛ فیلمی که به‌نحوی دمکراتیک، سوژه را در فضای پیرامونش به تصویر می‌کشد)، در واقع اصالتِ سبکِ ولز است. او نورپردازی و فاصله‌ی کانونی را با هم به کار می‌گیرد و با این تمهید، جنس تصویرش را از واقع‌گرایی خالص و محبوب بازن دور می‌کند.