نمی‌توان به دقت تعیین کرد که در کدام سال شور و اشتیاق و لیبرالیسم و بی‌اعتنایی به قدرت که همه وجوه شخصی دوران اول صدراتش بود پایان گرفت و دوران زیانبار بدبینی‌ها، و دلبستگی شدیدش به قدرت و صدارت آغازید. در مقاطع گوناگون، برخی از دوستان و خویشانش توصیه می‌کردند که دیگر باید کار صدارت را وا بگذارد. به همه جوابی بیش و کم یکسان می‌داد. می‌گفت: «حضور من دست‌کم جلوی بعضی از دزدهای فاسد مترصد قدرت را می‌گیرد. اگر من کنار بروم، نفر بعدی حتما بدتر خواهد بود.» فریدون هویدا هم چندین بار خواسته بود که از کار کناره‌گیری کند و جواب هویدا به او هم متفاوت از آن‌چه به دیگر دوستانش می‌گفت نبود. می‌گفت: «در ایران هیچ‌کس حق استعفا دادن ندارد. همه باید متنظر اوامر شاهنشاه بمانند. استعفا تنها به فرمان ایشان است.»

صفحه 276