اگر بخواهید امکان وقوع رنج را - که متضمن نظم طبیعت و وجود اراده آزاد است - از پهنه گیتی حذف کنید در می یابید که خود زندگی را حذف کرده اید.

... «قوانین طبیعت» که رام ناشدنی هستند. بی اعتنا به رنج ها و بی پناهی انسان جاری می‌شوند و با دعا تغییر جهت نمی دهند؛ شاید در وهله نخست دلیل خوبی علیه مهربانی و قدرت خداوند بنمایند می‌خواهم ادعا کنم قادر مطلق نمی‌تواند جامعه ای متشکل از انسان‌های آزاد بیافریند بدون آنکه درعین حال طبیعتی نسبتاً مستقل و رام ناشدنی خلق کند.

... مشکل سازگارکردن رنج انسان با وجود خداوندی که عشق د فقط تا هنگامی رفع نمی‌شود که معنایی پیش پا افتاده به واژه «عشق» نسبت دهیم و امور دنیا را طوری بنگریم که گویی انسان قطب عالم امکان است. انسان قطب عالم نیست خداوند برای انسان وجود نیافته است انسان نیز به خاطر خودش وجود ندارد «همه چیز را تو آفریده ای و آنها برای رضای تو هستند و خلق شده اند.» ما در درجه اول از آن رو خلق نشده ایم که شاید به خداوند عشق بورزیم. می ورزد!