تنبیه تعمیم یافته

«كيفرها تعدیل شود و با جرم‌ها متناسب باشد، کیفر مرگ فقط برای مجرمان به قتل صادر شود و شکنجه‌هایی که نفرت انسانیت را بر می‌انگیزد لغو شود.» در نیمه‌ی دوم سده‌ی هجدهم، اعتراض عليه تعذیب در همه جا دیده می‌شود: در میان فیلسوفان و نظریه پردازان حقوق؛ در میان حقوق دانان و قانون دانان و نمایندگان مجلس؛ در عرض حال‌ها و در میان قانون‌گذاران مجلس. شیوه‌ی دیگری از تنبیه و مجازات ضروری شد: باید به رویارویی جسمی پادشاه با محکوم پایان داده می‌شد؛ باید این جنگ تن به تن میان انتقام شاه و خشم فروخورده‌ی مردم که با میانجی فرد تعذیب شده و جلاد انجام می‌گرفت به پایان می‌رسید. خیلی زود، تعذیب تحمل ناپذیر شد. از دیدگاه قدرت، تعذیب آنجا که ستمگری، زیاده روی، عـطش انتقام و «لذت بی‌رحمانه‌ی تنبیه کردن» را افشا و آشکار می‌کرد، نفرت انگیز بود.