در همه سفرها به وضوح نیاز برای به‌کارگیری روش‌های پیشگیری از بارداری را می‌دیدم و می‌شنیدم. از مکان‌هایی بازدید کردم که هر مادری، یکی از بچه‌هایش را از دست داده بود و همة آنها مادرانی را می‌شناختند که موقع زایمان فوت کرده بودند. مادرانی را ملاقات می‌کردم که به‌خاطر ناتوانی در سیر کردن شکم فرزندشان، ناامید بودند و زندگی سختی داشتند. آن زنان مواردی را در زندگی تجربه کرده بودند که من صرفاً آنها را خوانده بودم.

در سال ۲۰۱۲ و در شصت‌ونه کشور از فقیرترین کشورهای دنیا، دویست‌وشصت میلیون زن از امکانات پیشگیری از بارداری استفاده می‌کردند. در این کشورها بیش از دویست میلیون زن تمایل داشتند از این امکانات استفاده کنند؛ اما در دسترسشان نبود. این بدان معنی است که میلیون‌ها زن در کشورهای در حال توسعه خیلی زود یا خیلی دیر باردار می‌شوند. اگر فاصلة بین دو بارداری زنان، حداقل سه سال باشد، هر کودک شانس بیشتری برای زنده ماندن در سال اول خواهد داشت و در این میان سی‌وپنج درصد بیشتر احتمال دارد که زنان به پنجاه سالگی برسند. پس استفاده از امکانات پیشگیری به اندازة کافی عادلانه و منصفانه است؛ اما زنده ماندن کودکان تنها یکی از این دلایل است.