قانون و خشونت دو قطب یا جوهر طبیعی نیستند که سیاست را بتوان به مثابه فاصله یا خط رابط میان آن دو تعریف کرد حتا اگر این تعریف به شیوه‌های دیالکتیکی بر حسب زوج مفهومی شباهت تفاوت یا همگرایی واگرایی توصیف شود ،سیاست در واقع، نه فقط شکافی میان این دو قطب، بلکه اساساً شکاف یا تنش بر سازنده نهفته در درون آن دو است. بدون اعمال خشونت سازمان یافته ـ که نهایتاً مبتنی بر توانایی کشتن و اعمال خشونت جسمانی است هیچ قانون و حکومتی بر جای نمی ماند؛ به همین ترتیب هر نوع اعمال خشونت فردی و گروهی نیز جویای آن است که به قانون بدل شود و الگو و مبنای آن همان خشونت اجتماعی مشروع و رسمیت یافته است.