آشنایی من با دریدا به سال ۱۳۵۳ به هنگام شروع تحصیل فلسفه در فرانسه برمی‌گردد. در آن زمان حدود هفت سال از چاپ نوشتار و تفاوت می‌گذشت و او دیگر به چهره‌ای شناخته شده در عرصه فرهنگی فرانسه تبدیل شده بود. از همان زمان نوعی حس کنجکاوی درباره اندیشه او سبب می‌شد. گاه و بی‌گاه بعضی نوشته‌های او را ورق بزنم یا مطالبی مرتبط با او را بخوانم. اما دلبستگی‌های فکری خاص آن زمان و دغدغه‌های پژوهشی‌ام که بیشتر به مطالعه نقش دولت در تکامل تاریخی جامعه ایران مربوط می‌شد فرصت آشنایی بیشتر با اندیشه‌های دریدا را نمی‌داد اما آن حس کنجکاوی در من زنده بود. سال‌ها بعد که رویدادهای درون و بیرون و مشغله‌های پژوهشی و آموزشی حرکت در سمت و سوهای دیگری را نیز طلب می‌کرد و مطالعه فلسفه‌های معاصر مدرن و پسامدرن را در دستور کار قرار می‌داد فرصتی به دست آمد تا آن کنجکاوی قدیمی نیز حق خود را مطالبه کند.

سخنی با خواننده
عبدالکریم رشیدیان