روز حادثه ۱۲ دی ۱۳۷۵، چند ساعت قبل از قتل

سمیه گوله شده، گوشه‌ی تخت خواب یک نفره‌اش. از شمردن نفس‌های عمیق و بلند شاهرخ و تیک تاک بی‌انتهای ساعت که خسته می‌شود حدس می‌زند صبح شده. از جا بلند می‌شود آن پایین زندگی جریان دارد. سپیده و محمدرضا دنبال بازی می‌کنند و سورین سرخوشانه جیغ می‌کشد. صدای قاشق و چنگال جلز وولز روغن نيمرو، حتی هورت کشیدن چای مامان تیز و کرکننده است. دلش می‌خواهد نشنودشان، برای همیشه اون‌ها هیچ وقت خوب نمیشن.