پیش گفتار

در کتاب ذهن مشترک در جانب‌داری از فلسفه‌ای اجتماعی سخن گفتم که در عین حال هم ضد جمع‌گرا و هم ضد فردگرا است. این فلسفه، از لحاظ رد این نظر که افراد بازیچه نیروهای اجتماعی انبوه هستند، ضد جمع گرا است؛ منظور این است که افراد عبارت از شماره‌هایی در یک بازی بخت و اقبال تاریخی و پیاده‌هایی در پیشروی به سوی سرنوشت تاریخی نیستند. با این حال این فلسفه، چون اصرار می‌کند که مفهوم فرد یکه و تنها اساساً دروغین است، ضد فردگرا است: افراد از لحاظ خود توانایی تفکر، به شیوه‌ای مهم تر از شیوه‌های علی، به یکدیگر وابسته‌اند؛ آنها اساساً مخلوق‌هایی اجتماعی هستند.