این جشن از روزگاران بسیار کهن در زندگی ایرانیان که دامدار و کشاورز بودهاند اهمیت خاصی داشته و از عزّت و حرمت فزایندهای برخوردار بوده است.ایرانیان باستان مردمی بودهاند دامدار،اهل کشت و کار، کوشا و پرتکاپو و از همین رو شاد و زنده دل. آنها سحرگاهان با گلبانگ جانبخش خروس سحری و با دلی پراز اشتیاقِ زندگی از خوابِ خوش برمی خاستند و تا نیمروز به کشت و کار و آبادانی و سازندگی می پرداختند، از نیمروز تا شبانگاه به استراحت و تفریح و خانه و زندگی و زن و فرزند می رسیدند و شبانگاه تا سحر به خواب پرامید فرو می رفتند. آنها شادی را بزرگترین نعمت خداوندی می دانستند و این نعمت در آیین آنها از ارزش و اهمیت بسیاری برخوردار بوده است؛ جشن و شادمانی در زندگی ایرانیان باستان یک اصل بسیار مهم به شمار می رفته و در ریشهی واژهی یسن و یشت که معنی نیایش است مفهومی از جشن و شادی نهفته است واین دو از هم جداناشدنی بودهاند.
صفحه 52
در حال حاضر دیدگاهی برای این کتاب ثبت نشده است.
مقالات پیشنهادی
کتاب های پیشنهادی
دیدگاه خود را با ما به اشتراک بزارید