بر اساس مطالعات فراوان و در پی توصیه سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۱، امروزه به میزان «احساس خوشبختی» در کشورها به عنوان یکی از شاخص‌های توسعه اهمیت ویژه داده می‌شود. این کتاب برای بررسی این مسئله نوشته شده است که چرا ایرانیان از سال ۱۳۵۳ تاکنون وضع مطلوبی در میزان «احسـاس خوشبختی» ندارند. به گمان نویسنده، اگر مفهوم خوشبختی و آرمان شهر و رابطه آرمان و واقعیت، مورد تدقیق قرار گیرد و در یک مطالعه تاریخی-فرهنگی، تلقی ایرانیان از آن مفاهیم بررسی شود و آفات مهم جامعه کنونی شامل عوام گرایی، بحران فرهنگی و محدودیت بیان و نقش این آفات در میزان «احساس خوشبختی» تحلیل شود، نور آگاهی بر وضعیت پرابهام و بغرنج کنونی و نابسامانی‌های موجود پرتو می‌افکند و زوایای پنهان و مورد غفلت آشکار می‌گردد.