شاید دیده باشید که بعضی حیوانات دم خود را چیزی مزاحم و جدا از خودشان تصور می‌کنند و دور خود می‌چرخند تا آن را بکنند. «من» حکم حیوان را دارد و «صفات»، دم حیوان را. «من» تصور می‌کند که ترس، حقارت، بی‌عرضگی، ناتوانی و غیره جدا از خودش هستند. بنابراین مدام در تلاش است تا آنها را بکند و دور بیندازد. تفاوت ما با حیوان در این مورد این است که دم حیوان یک واقعیت است و جزیی از خود آن، ولی صفات ما حاصل فعالیت و دور خود چرخیدن فکر است. مجموعه «هویت فکری»، یعنی «من»، حاصل دور خود چرخیدن است. لحظه‌ای که «من» درک کند صفاتش (یعنی دمش) جزء خودش است، دیگر تلاشی برای کندن آن نخواهد کرد؛ و در این صورت نه دم باقی خواهد ماند و نه خود حیوان.

صفحه 94