یادداشت‌هایی که در این مجموعه گردآوری شده‌اند، نوشته شده‌اند تا به صورت سخنرانی ارائه شوند و طبعاً تمام دوران زندگی گابریل گارسیا مارکز را در بر دارند؛ از مقاله اول که در سال ۱۹۴۴ برای خداحافظی از همشاگردی‌ها در شهر زیپاکیرا نوشته شده است تا نطق آخر در آکادمی زبان و برای شاه اسپانیا در سال ۲۰۰۷.

از همان نخستین نوشته‌ها متوجه می‌شویم که نویسنده کلمبیایی از سخنرانی خوشش نمی‌آید. در همان جلسه به همشاگردی‌هایش می گوید: «برای سخنرانی نیامده‌ام.» و همین جمله را هم برای عنوان این کتاب انتخاب کرده است. در یادداشت بعدی با عنوان «چگونه نویسندگی را آغاز کردم» نویسنده صد سال تنهایی به حاضران اعلام می‌دارد که از سخنرانی خوشش نمی‌آید و ادامه می‌دهد: «نویسندگی را در شرایطی مشـابـه آغاز کردم ؛ درست مثل سخنرانی‌ام در اینجا ؛ به زور و اجبار.» در یادداشت بعدی، وقتی در سال ۱۹۷۲ جایزه «رومولو گایگوس» را به او می دهند، تأکید می‌کند که جایزه را پذیرفته است تا در آن واحد دو کاری را انجام دهد که به خود قول داده بود هرگز انجام ندهد: پذیرفتن یک جایزه و سخنرانی.