با نزدیک شدن به اواخر قرن هجدهم، به تدریج نوعی حس اضطراب و بحران در رابطه نویسندگان و هنرمندان اروپایی با گذشته حماسی و باشکوهی که از دوره باستان تا آن زمان تداوم یافته بود پدیدار شد - گذشته‌ای که سنت معنوی اروپاییان به شمار می‌آمد. هنرمندان در برابر عظمت دستاوردهای باشکوه دوران باستان نفوذ و نیروی آمرانه آن و حتی در برابر دستاوردهای گذشته بلافصل خویش احساس ناتوانی و از پا افتادگی می‌کردند و این احساس به زودی در بازنمایی‌های هنری آنان انعکاس پیدا کرد. تصاویر نیمه تمام، برش‌ها قطعه‌قطعه‌سازی‌ها ویرانه‌ها و قطع عضوها همه حاکی از احساس نوستالژی برای تمامیتی از دست رفته و غیر قابل مطالعه و رنج از فقدان این کلیت اتوپیایی بود.