معمای مرگ یان ماساریک هرگز حل نشد. آیا او به مانعی بزرگ بر سر تحقق نقشه‌های شوروی بدل شده بود و در نتیجه آن‌ها هم به دست متخصصان خود شرش را کم کرده بودند؟ آیا نومیدی از آینده‌ی کشور او را به دامان افسردگی و خودکشی انداخته بود؟ به هر حال یک چیز روشن است: کودتای کمونیستی یا به قول حزب «فوریه‌ی پیروزمند» بود که مرگ ماساریک را رقم زد.

سه چهار ماه بعد، شبی رودلف سر میز شام خبر داد که به او پیشنهاد داده‌اند ریاست کابینه‌ی وزارت تجارت خارجی را بپذیرد. این دورنما مرا به وحشت انداخت. تا آن زمان، دیگر همه فهمیده بودیم که کودتا تحولی اساسی با پیامدهایی هولناک برای کل کشور است، انقلابی که برخی برایش هورا می‌کشیدند و برخی دیگر از آن وحشت داشتند. بسیاری از دوستان ما به خارج مهاجرت کرده و آن‌هایی که مانده بودند با دلهره‌ی مدام زندگی می‌کردند. دور و برمان همه‌چیز در حال فروپاشی یا ویرانی بود. می‌دانستم آن تغییر بزرگ وعده داده شده در جزوات سرانجام از راه رسیده است، اما شک داشتم این تغییر در جهت بهبود اوضاع باشد. 

از رودلف خواستم پیش از جواب‌دادن به این پیشنهاد کمی صبر کند. اگر اوضاع به مسیری یکسره متضاد با باورهایش می‌رفت چه؟ اگر همه‌ی آن آرمانگرایی در عمل شکست می‌خورد چه؟ شاید در جایگاه یک عضو عادی حزب می‌توانست زبان به مخالفت بگشاید، استعفا دهد یا اعتراض کند. اما حالا آن قدر با عملکرد حزب آشنا شده بودم که بفهمم صاحبان مناصب عالی دولت یا حزب مجال چندانی برای مخالفت ندارند. شعار آن‌ها این بود: «یا با ما یا بر ما.» یا با تمام وجود در خدمت حزب هستی یا خائنی.