بانوگوزن سومین رمان مریم حسینیان است. او که پیش از ایـن با رمان‌های بهار برایم کاموا بیاور و ما اینجا داریم می میریم مخاطبان فراوانی به دست آورده در این رمان تجربه ی روایی تازه و متمایزی می سازد. رمان با روایتی ساده آغاز می شود. قصه‌ی سیمای یک زن میان مردان و البته زنان. زنی که در یک شرکت منشی است اما در گوشه ای از گالری کوچک همسرش شمع و عودوفرشته‌های باسمه‌ای می فروشـد و در رؤیای داشتن یک کارگاه تولیدی سفال است تا خرده ریز بسازد و بفروشد به مردم. زن گذشته‌ی خود را پنهان کرده و از سویی آدم‌هایی را می شناسد که در نوع خود خاص هستند. او جاه طلب است و قدرت خواه، و ناگهان می فهمد باردار شـده... حالا وقت آن است که گذشتهی شگفتش خود را به رخ بکشد و او شوکه شود از حضور این جنین و قصه تازه آغاز می شود... روایت‌هایی پر از غافل گیری از نفرت و عشـق که تصویر کلیشه ای و مرسوم زنی میان زنان و مردان را بر هم می زند. رمانی که تلاش می کند نشان دهد چگونه دیگران می توانند جهنـم باشنـد و چگونه بـدن قهرمـان می توانـد عليه خودش رفتار کند. و این میان یک گوزن وجود دارد که با شاخ‌های بلندش گذشته را نبش کرده و مخاطب را با زمانی پنهان شده مواجه می کند...