چای‌نوشی گاه می‌تواند پیام پایبندی به سنت را در مقابل قهوه‌نوشی و کافی‌شاپ که ارمغان مدرنیته است. بازتاب دهد و یا از همبستگی و احساس تعلق به یک رسته در میان اصناف و گروه‌های همکار بگوبد؛ گاه همنشینی آن با عناصر دیگر همچون سماورهای قدیمی و استکان‌های کمرباریک منقش می‌تواند نماد نوعی نوستالژی برای گذشته‌های نه‌چندان دورباشد. به هرحال, نوشیدن چای در ایران کانون و شبكة مناسبات اجتماعی و اطلاعرسانی است و بیهوده نیست اگر چای نوشی را به مثابة فرهنگ بینداریم. در این کتاب تلاش شده است پیشینه و تحصول چای در ایران از منظری انسان‌شناختی مورد بررسی قرار بگیرد. نخستین گام در این‌جهت. واکاوی پژوهش‌ه ای زبان‌شناختی و تاریخی است که خاستگاه و پراکندگی چای و چگونگی راهیابی آن به سرزمین‌های مختلف و تمدن‌هایی همچون ایران را نشان می‌دهد. پیش از رواج چای در ایران نوشیدن قهوه رایج بود. اما با ورود چای قهوه به زودی به کلی عرصة اجتماعی را ترک کرد و فقط نهاد قهوه‌خانه با کارکردهای پیشروانه‌اش باقی ماند و چای‌نوشی عمومی را به سرعت رونق و اعتبار بخشید.