
چاینوشی گاه میتواند پیام پایبندی به سنت را در مقابل
قهوهنوشی و کافیشاپ که ارمغان مدرنیته است. بازتاب دهد
و یا از همبستگی و احساس تعلق به یک رسته در میان اصناف
و گروههای همکار بگوبد؛ گاه همنشینی آن با عناصر دیگر
همچون سماورهای قدیمی و استکانهای کمرباریک منقش
میتواند نماد نوعی نوستالژی برای گذشتههای نهچندان
دورباشد. به هرحال, نوشیدن چای در ایران کانون و شبكة
مناسبات اجتماعی و اطلاعرسانی است و بیهوده نیست اگر
چای نوشی را به مثابة فرهنگ بینداریم.
در این کتاب تلاش شده است پیشینه و تحصول چای در ایران
از منظری انسانشناختی مورد بررسی قرار بگیرد. نخستین
گام در اینجهت. واکاوی پژوهشه ای زبانشناختی و تاریخی
است که خاستگاه و پراکندگی چای و چگونگی راهیابی آن
به سرزمینهای مختلف و تمدنهایی همچون ایران را نشان
میدهد. پیش از رواج چای در ایران نوشیدن قهوه رایج بود.
اما با ورود چای قهوه به زودی به کلی عرصة اجتماعی را ترک
کرد و فقط نهاد قهوهخانه با کارکردهای پیشروانهاش باقی
ماند و چاینوشی عمومی را به سرعت رونق و اعتبار بخشید.
مقالات پیشنهادی
کتابهای پیشنهادی