عکس حتما از چیزی که دیگر نیست نمی‌گوید، بل قطعا از چیزی که بوده است می‌گوید. این تمایز، قطعی است. پیش‌روی یک عکس، خودآگاهی‌مان حتما راه نوستالژیک یادمان و خاطره را پی نمی‌گیرد (چقدر عکس‌ها که بیرون زمان شخصی قرار دارند)، بل از آن رو که تمامی عکس‌ها در جهان حضور دارند، به راه یقین می‌رود: گوهر عکس تصدیق چیزی است که باز می‌نمایاندش. روزی، از طرف یک عکاس تصویری از خودم به دستم رسید که زمان گرفتنش را نمی‌توانستم به یاد آورم.

صفحه 106