امروزه، اعتراض در برابر بی‌عدالتی اجتماعی مد شده است. ابتدا نتیجه می‌گیرند جامعه آن‌ها را از نظر روانی و اجتماعی زندانی کرده. سپس اعتراض می‌کنند و شعار آزادی سر می‌دهند، اما اغلب آن‌ها منتظر نمی‌مانند که مشکل منطقی حل‌وفصل شود. آن‌ها یک‌جانبه اعلام می‌کنند آزادی لازم را به دست آورده‌اند و بر همان اساس عمل می‌کنند. به‌نظر می‌رسد آن‌ها خودشان هم نمی‌دانند چه می‌خواهند، زیرا مدام اعتراض می‌کنند انگار هنوز به آزادی مورد نظر دست نیافته‌اند. البته خلاف واقع هم نمی‌گویند، چون در اغلب موارد، آنچه موفق به انجام آن می‌شوند از بندرهانیدن هویت پنهانشان یعنی بیشعوری است.