روایت این کتاب از بیابانی از احساس خالص مالویچ شروع می‌شود و با گذر از اتوپیای کانستراکتیویسم، برنامه ای را دنبال می‌کند که هدفش تجربه پذیر ساختن پدیده ی خالص است: «نور» و فضا»، جنبش دهه ی ۱۹۶۰ گروهی از هنرمندان کالیفرنیای جنوبی که فهم متفاوتی از هنر را پیشنهاد می‌کنند. هنر آنها نه کمی، بلکه کیفی است و این «کیفیت» احساس و ادراک می‌شود. این جریانی از هنر است که در مقابل مفهوم (کانسپت)، ادراک (پرسپشن) را می نشاند و با حساس ساختن حواس، به دنبال تجربه ی خود واقعیت است نه بازنمایی آن؛ این هنر به چیزی فراتر از ماده دست می یابد که حتی شروع و پایانی هم ندارد.

کتاب در فصل اول به بازگفت کانستراکتیویسم در مقام هنر ادراک می پردازد و بینش بنیاد کاوانه ی آن را رویکردی پدیدارشناسانه (اندیشیدن به ساختار پدیده ها) بر می شمارد؛ و با تعریف پدیدارشناسی به عنوان «رفتن به سراغ سرآغازهای هر شناختی»، در فصل دوم برخی از مهمترین هنرمندان معاصر را معرفی می‌کند که در ایران کمتر آشنا هستند. این هنرمندان با فعالیت در طیف وسیعی از رسانه‌ها شکل‌های بیانی متعددی را تجربه کرده اند و توانسته اند ماهیت هنر را به چالش کشند