نخستین شماره نشان در زمستان ۱۳۸۲ منتشر شد، بیست سال پیش. آن زمان نشریات گوناگون دیزاین گرافیک در گوشه و کنار جهان منتشر می‌شدند. دهه‌های هشتاد و نود خورشیدی گرافیک مطرح‌ترین رشته تجسمی در ایران بود. انبوه دانشجویان این رشته از دانشگاه‌های گوناگون مدرک می‌گرفتند، پوستر هنوز اهمیت زیادی داشت و دیزاینرهای جوان جوایز بین‌المللی نمایشگاه‌های پوستر را از آن خود می‌کردند. نشان در میانه چنین دوره‌ای شکل گرفت. زنده یاد مرتضی ممیز سال‌ها پیش از آن تقاضای نشریه‌ای تجسمی با نام نشان را داده بود اما با آن موافقت نشد. از نخستین جلسه راه اندازی نشان تا انتشار شماره نخست چهارده ماه طول کشید. گل سرسبد نشریات گرافیک آن سال‌ها نشریه گرافیس بود که با مدیریت مارتین پدرسن در آمریکا منتشر می‌شد. الگوی ما نیز گرافیس بود تا آنجا که نقره کوب روی جلد نشان را هم با نگاه به گرافیس انتخاب کردیم. موقعیت گرافیک ایران در جهان و نمایش آثار ایرانیان که بعد از سال‌ها دوباره خودنمایی می‌کردند نیاز به بولتنی داشت که نشان می‌توانست بار آن را به دوش بکشد. نشان پاسخگوی نیازهای آن سال‌ها بود و تیزبینی مرتضی ممیز برای انتشار نشریه‌ای که بتواند سند باشد ستودنی است، هر چند در هفتمین شماره ما را تنها گذاشت و رفت.

سرمقاله | ساعد مشکی

صفحه ۵