فکر می‌کنم بحث درباره ی موضوع جنگ، یا صلح، بدون اذعان به این که تعداد خیلی زیادی از آدمها از جنگ - نه تنها از فکر جنگ، بلکه از خود عمل جنگیدن -  لذت می‌برند، احساسات گرایی است. من به سهم خود ساعتهای خیلی خیلی زیادی پای صحبت آدم‌ها درباره ی جنگ، پیشگیری از جنگ، هولناک بودن جنگ نشسته ام، و حتی یک بار هم به این موضوع اشاره نشده که فکر جنگ برای عده ی زیادی از مردم هیجان انگیز است، و وقتی جنگی به پایان می‌رسد شاید بگویند که بهترین دوره ی عمرشان بوده است. این موضوع ممکن است حتی در مورد افرادی صدق کند که تجربه های وحشتناکی را در جنگ از سر گذرانده اند، و جنگ زندگیشان را ویران کرده است. کسانی که جنگ را پشت سر گذاشته اند می‌دانند که با نزدیک شدن جنگ هیجانی در آغاز پنهان ناشناخته شروع می‌شود، گویی بر طبلی می کوبند که صدایش به زحمت به گوش میرسد....