کارگاه ها مرور کارنامه ی ژان کلود کرییر است به روایت خودش؛ شرح کامل کارنامه اش در سینما و تئاتر؛ از کار با ژاک تاتی و پییی اتکس تا کار با پیتر بروک و لوییس بونوئل و عباس کیارستمی؛ از فیلم نامه های جذابیت پنهان بورژوازی و شبح آزادی تا نمایش نامه ی مهاباراتا، از دست و پنجه نرم کردن با نمایش نامه ی

سیرانو دو برژراک تا اقتباس از سبکی تحمل ناپذیر هستی و طبل حلبی.

روزگاری کری‌یر برای بونوئل کتابی نوشت که نامش را گذاشتند آخرین نفسهایم. کارگاه‌ها با آخرین نفس هایم اوست.

همه چیز حالت کارگاهی دارد؛ چه بحث درباره ی فیلم نامه باشد، چه نمایش نامه، چه حتی رمان. قبل از هر چیز، بحث بحث آزمون و خطاست، سعی و تلاش است، یا به عبارتی، کار است. یا اگر این طور می‌پسندید اسمش را بگذاریم تحقیق و پژوهش (یا به قول پیتر بروک)، یک جور اکتشاف؛ انگار تمام چیزهای دوروبرمان پنهان و ناشناخته باقی مانده اند.

اگر قرار باشد برای انتخاب کردن منتظرِ فردا بمانیم، هر تصمیمی بگیریم رنگ و بویی از همین بیست و چهار ساعت گذشته به خود خواهد گرفت. این جاست که کارگاه شروع می‌شود و ادامه پیدا می‌کند. از یک آزمون و خطای ساده، از تلاشی به تلاش دیگر. یعنی هنوز هم وقت خواهم داشت که مثل تمام سالهای زندگی ام باز هم شاهد ظهور تکنیک‌های جدیدی باشم که ناگزیر به پدیداری زبان‌های جدید منجر می‌شوند؟