اگر در دوره ای از فعالیت نویسندگی‌ام به قصه‌های عامیانه یا قصه های پریان کشش داشتم، نه نتیجه‌ی وفاداری به سنت قومی بود (چون من در یک ایتالیای کاملاً مدرن و جهان وطن ریشه دارم ) و نه نتیجه ی نوستالژی برای چیزهایی است که در کودکی خوانده ام (چون در خانواده ی من بچه ها فقط باید کتاب‌های درسی می‌خواندند، بخصوص کتاب‌هایی که پایه ی علمی داشتند)، بلکه به این دلیل بود که من به سبک و ساختار، به ایجاز این روایت‌ها، به ضرباهنگ و منطق خشک آنها اهمیت می‌دهم. به هنگام نسخه برداری قصه های ایتالیایی از روی اسنادی که پژوهشگران ادبیات عامه در قرن گذشته جمع آوری کرده بودند، وقتی اصل نوشته ها را بینهایت موجز دیدم بسیار لذت بردم من سعی دارم از اختصار ستایش کنم و آن را منتقل کنم و در ضمن سعی دارم که قدرت قصه را در حد امکان القا کنم.