صفت مجموعه داری که از همان کودکی به جانم افتاده بود، با گذشت زمان و در نوجوانی به ویروسی دائمی تبدیل شد. نوع ویروسی که به جان من افتاده بود با ویروسی که به جان دولتمردان می افتد، فرق داشت. برخی از مجموعه داران اصرار به داشتن همه چیز دارند و برخی تنها آثار شناخته شده را طالباند و عده ای هم به دنبال عدد و رقم اند. اما ویروس من از نوع جمع آوری ناشناخته ها و کم یافت ها بود. اگرچه قسمت اعظم هم من صرف صنایع گذشته ایران می‌شد اما از هنر معاصر نیز غافل نبودم و چنین بود که در بخش هنر معاصر هیچ‌گاه توفیق دستیابی به هرآنچه که می خواستم، نیافتم و از محتوای کتاب موجود فراتر نرفتم.