زندگی نیازموده قطعا ارزش زیستن دارد، اما آیا زندگی نازیسته ارزش آزمودن دارد؟ این سؤال تا زمانی عجیب به نظر می‌رسد که دریابیم زندگی به اصطلاح روانی ما تا چه اندازه به زندگی‌هایی پیوند خورده که نزیسته‌ایم، زندگی‌هایی که حسرتشان را می‌خوریم، زندگی‌هایی که می‌توانستیم شکان‌شان را به دست بگیریم، اما امروز بنا به دلایلی از کف رفته‌اند. هرآنچه که خیالش را می‌پروریم و هرآنچه که تمنایش را داریم، در واقع تجربه‌ها، چیزها و افرادی هستند که از زندگی ما غایب‌اند. غیاب آنچه نیاز داریم ما را وامی‌دارد تا به فکر فرورویم، و عبوس و اندوهناک شویم. ما باید بدانیم که جای چه در زندگیمان خالی است ـ گرچه این بیشتر اوقات موجب می‌شود که آنچه هم اکنون داریم و آنچه عملا مهیاست، هردو در هاله‌ای از ابهام فرو روند ـ زیرا تنها زمانی می‌توانیم به زندگی ادامه دهیم که امیال و اشتیاق‌هایمان کم و بیش به کارمان بیایند. به واقع، تنها هنگامی می‌توانیم اشتیاق‌هایمان را تاب آوریم که دیگران را بر آن داریم تا دست به دست خواسته‌هایمان دهند.

مقدمه کتاب حسرت در ستایش زندگی نازیسته