زیبایی‌شناسی قرون وسطا

جان کارلو گارفانینی

هادی ربیعی

در طی قرون وسطا، زیبایی‌شناسی هرگز رشته‌ای مستقل نبود. رسالاتی که به‌طور خاص به امورِ ناظر بر هنرها و زیبایی پرداخته‌اند نادرند و اگر وجود داشته باشند در قالب پژوهشی الاهیاتی یا مابعدالطبیعی تدوین شده‌اند. در واقع، بحثِ زیبایی‌شناسی قرون وسطایی به کلّی در بافت پژوهش عقلی در باب کتاب مقدّس مطرح می‌شد که هدفش نجات ابدی و فراگیری هر گونه ابزار مفهومی، از سنت کفر، بود که می‌توانست در رسیدن به آن غایت نهایی کمک کند. نخست، به اصطلاح «آباء کلیسا» (که واژة آبائی (patristic از آن ]گرفته شده[ است) هنگامی که در صددِ یافتن یک هم‌نهاد میان متون کتاب مقدّس و فلسفة یونان بودند، آرائی دربارة امر زيبا شرح و بسط دادند. نظرات آن‌ها به متفکران بعديِ قرون وسطا منتقل شد اما همیشه همان علايق بنیادین تأثیرگذار باقی ماند.