کتاب باریلوچه

معرفی کتاب «باریلوچه»: چیدن پازل یک زندگی گمشده

«زندگی می‌کنیم آن‌چنان که رؤیا می‌بافیم - به تنهایی.» - جوزف کنراد

آندرس نئومان، نویسنده تحسین‌شده آرژانتینی، رمان کوتاه اما عمیق خود، «باریلوچه»، را با همین حس تنهایی آغاز می‌کند. این کتاب (که عنوان اصلی آن در اسپانیایی و انگلیسی نیز Bariloche است) داستانی شاعرانه و تلخ درباره مردی است که در میان زباله‌های زمان حال، به دنبال چیدن تکه‌های پازل گذشته‌ای گمشده است.

خلاصه داستان: مردی که با خاطراتش زندگی می‌کند

شخصیت اصلی داستان، دمتریو، مردی میان‌سال، تنها و منزوی در بوئنوس آیرس است. زندگی برای او معنا و هیجانش را از دست داده و حتی رابطه پنهانی‌اش با ورونیکا نیز نمی‌تواند او را خوشحال کند. شغل او نمادین است: شب‌ها به همراه دوستش «سیاه»، با کامیونت حمل زباله، به جمع‌آوری چیزهایی می‌پردازد که دیگران دور ریخته‌اند.

اما پناهگاه دمتریو، دنیای کوچک و شخصی اوست: یک پازل پانصد تکه. این پازل، تصویری از منظره‌ای در باریلوچه را نشان می‌دهد؛ شهری در منطقه پاتاگونیا که یادآور دوران نوجوانی، خانه، دریاچه و یک دختر زیبای سرخ‌موی است. دمتریو هر شب، پیش از آنکه به دل تاریکی و زباله‌های شهر بزند، تکه‌ای از این گذشته‌ی ایده‌آل را سر جایش می‌گذارد. اما همانطور که نویسنده هشدار می‌دهد، «از آسمان منظره پیداست که توفانی در راه است.»

درباره نویسنده: آندرس نئومان، امید ادبیات آمریکای لاتین

آندرس نئومان (زاده ۱۹۷۷ در بوئنوس آیرس) یکی از درخشان‌ترین چهره‌های نسل جدید ادبیات اسپانیایی‌زبان است. او که در کودکی به اسپانیا مهاجرت کرده و اکنون استاد ادبیات آمریکای لاتین است، از همان ابتدای فعالیتش مورد توجه منتقدان بزرگ قرار گرفت.

شاید بزرگترین ستایش از آنِ نویسنده فقید، روبرتو بولانیو، باشد که او را یکی از امیدهای اصلی ادبیات خواند و نوشت: «آینده ادبیات قرن بیست و یکم متعلق به آندرس نئومان و چندتایی از برادرخوانده‌هایش است.» «باریلوچه» اولین رمان نئومان است که بلافاصله پس از انتشار، نامزد جوایز معتبری شد و نشریات مهمی چون «پابلیشرز ویکلی» آن را به عنوان بهترین کتاب سال معرفی کردند.

مضامین کلیدی: نوستالژی، تنهایی و جستجوی معنا

«باریلوچه» بیش از یک داستان ساده، یک رمان اتمسفریک و روان‌شناختی است.

• پازل به مثابه استعاره: عمل مکانیکی چیدن پازل، استعاره‌ای قدرتمند از تلاش انسان برای معنا بخشیدن به خاطرات پراکنده و ساختن یک روایت منسجم از یک زندگی درهم‌ریخته است.
• نوستالژی به عنوان پناهگاه و زندان: آیا گذشته‌ای که دمتریو به آن پناه برده، منبعی برای تسکین است یا زندانی که او را از زندگی در زمان حال باز می‌دارد؟
• تنهایی در کلان‌شهر: رمان به زیبایی، حس انزوا و بیگانگی انسان مدرن را در شهری بزرگ و شلوغ به تصویر می‌کشد.

درباره ترجمه

ترجمه نثری شاعرانه و حساس مانند آنچه آندرس نئومان می‌نویسد، نیازمند تسلط و درک عمیق مترجم است. فرناز حائری در این نسخه که توسط نشر چشمه منتشر شده، توانسته است فضای مالیخولیایی و لحن لطیف داستان را به خوبی به فارسی برگرداند و تجربه‌ای کامل از این اثر را برای خواننده ایرانی فراهم کند.

حرف آخر

اگر به دنبال رمانی کوتاه اما عمیق، با نثری شاعرانه و فضایی فراموش‌نشدنی هستید که به مفاهیمی چون حافظه، تنهایی و معنای زندگی می‌پردازد، «باریلوچه» شما را مسحور خواهد کرد.