«نمایشنامه‌های آموزشی»، که در فاصله سالهای ۱۹۲۸ و ۱۹۳۰ (نمایشنامة آخر در سال ۱۹۳۴) نوشته شده است، شاخص دوره‌ای از فعالیت تئاتری برشت است که از يك سو، نسبت به دورهای قبل و بعد از آن، خشك و به اصطلاح بی‌روح می‌نماید، ولی از سوی دیگر، اهم عناصر فکری و نمایشی و زبانی همة آثار بعدی او در آن پی‌ریزی شده است. برشت پس از آشنائی با مارکسیسم و اصول دیالكتیك، دنیای بی‌بندوبار و کم‌وبیش بی‌هدف دورة - اول کار خود را پشت سر می‌گذارد و به تئاتری در همه حال پر رگ و خون روی می‌آورد که در آن سؤال طرح می‌شود، و انتقاد بعمل می‌آید. در این مرحلة «آموزشی»، از برتولت برشتی که در نحوة بیان به غرابت هرچه بیشتر گرایش داشته، و گویا تنها به تمسخر و تحقیر و تخریب هر نوع نظام فکری دل بسته است، دیگر خبری نیست. خواننده بیکباره با نمایشنامه‌نویس متعهدی روبرو می‌شود که جهت ایدئولوژیکی معینی دارد و از زبانی ساده و منضبط، و از فنون نمایشی مشخصی برای بیان مقصود سود می‌جوید.