در ایام نوجوانی در حالی که فقط سیزده سال داشتم مرحوم پدرم که از تعزیه خوانان بنام شهرستان دامغان بود، ده مجلس تعزیه در اختیارم گذاشت که آنها را به صورت جزوه درآورم. من با شوق فراوان، آن تعزیه‌ها را به طور جداگانه به صورت دفترچه‌هایی درآورده با خوبی نوشتم و در بعضی از صفحات دفترچه ها که اصطلاحاً «جنگ» نامیده می‌شد ـ نقاشی‌هایی تخیلی کشیدم. این امر تأثیری ماندگار بر ذهن من نهاد که هرگز از خاطرم محو نخواهد شد.

رفته رفته در دنیای تعزیه غرق شدم؛ دنیایی که جاذبه‌های بی شمار آن، هر روز بیشتر از گذشته مرا به سوی خود می‌خواند. با مطالعه و بررسی اشعار تعزیه به ضرورت اصلاح متون تعزیه پی بردم و اشعار سست، اخبار دروغ، و صحنه‌های نامناسب را از آنها حذف کردم و اشعار و صحنه‌های مناسب را جایگزین ساختم. البته گذشتگان، زحمت‌های بسیار کشیده و در خلق مجالس تعزیه متحمل رنج فراوان شده‌اند، لیکن عده‌ای از افراد کم سواد در اشعار دست برده یا اشعار بی مایه خود را بر متون تعزیه افزوده اند که خواندن آن اشعار و اجرای برخی از آن صحنه‌ها، مناسب زمان ما نیست و برای مخاطب تحصیل کرده امروزی، خوشایند نمی‌باشد. بنابراین در اصلاح متون تعزیه به فعالیت خود ادامه دادم.