کتاب پیش رو شامل هشت رساله یا به قول نویسنده، تمرین است در اندیشه‌ی سیاسی، ژرف اندیشی‌های ارنت در مورد جهان مدرن بر پایه‌ی دانش گسترده‌اش از گذشته بنا شده‌اند، و بخشی مهم از فلسفه‌ی سیاسی قرن بیستم را تشکیل می‌دهند. ارنت در «میان گذشته و آینده» درباره‌ی مشکلات پیچیده‌ی بحرانی بحث می‌کند که جامعه‌ی مدرن با آن روبه رو است؛ بحرانی که به این دلیل پدید آمده است که مفاهیم اساسی سنت سیاسی، همچون عدالت، خرد، مسئولیت، فضیلت و افتخار معنای خود را از دست داده‌اند.

«اولین چیزی که به آن توجه خواهیم کرد این است که نه تنها آینده - «موج آینده» ـ بلکه گذشته نیز باید نوعی «نیرو» تلقـی شود، نه همچون تقریباً تمام استعاره‌های ما، یعنی باری که انسان باید بر دوش کشد، و زندگان می‌توانند و حتی باید در پیشروی خود به سوی آینده از سنگینی ملال آور آن رها شوند. به قول فاکنر، «گذشته هرگز نمرده است. گذشته حتی هنوز نگذشته است». این گذشته، که در تمام مسیر پیشین تا منشأ امتداد می‌یابد، ما را به عقب نمی‌کشاند، بلکه به پیش می‌راند، و برخلاف آنچه انسان انتظار دارد، این آینده است که ما را به سوی گذشته عقب می‌راند. زمان از دیدگاه انسان، که همواره در فاصله‌ی میان گذشته و آینده زندگی می‌کند، زنجیره نیست، جریان بی‌وقفه‌ی روندی پیوسته نیست. زمان از وسط می‌شکند، در نقطه ای که «او» ایستاده است؛ و نقطه‌ی ثابت «او»، آن طور که غالباً تصور می‌کنیم، حال نیست، بلکه در حقیقت شکافی در زمان است که از طریق مبارزه‌ی بی‌وقفه، از طریق ایستادگی در برابر گذشته و آینده، آن را باز نگه می‌دارد؛ تنها به این سبب که انسان در زمان قرار داده شده است، و تنها تا جایی که انسان ایستادگی می‌کند جریان زمان بی‌اعتنا به زمان افعال تفکیک می‌شود.» 

از مقدمه‌ی نویسنده