انگیزه‌ای را در رابطه با آن از دست می‌دهد. و این امر با نظریه‌ی مزلو کاملا تطابق دارد، زیرا مزلو معتقد است که: «مساله‌ی خودشکوفایی» را می‌توان با پرداختن به شغل مهمی به انجام رساند. به‌نظر من ممکن است علاقه‌‌ی بیش از حد به خودشکوفایی، به ناکامی دریافتن معنای زندگی بیانجامد. همان‌طور که بوم رنگ در صورت نخوردن به هدف به طرف شکارچی بازمی‌گردد، انسان هم در صورتی که به رسالت خود توجه نکند، به خود بازمی‌گردد و مشتاق خودشکوفایی می‌شود.

آنچه که درباره لذت و خوشبختی حقیقت دارد، در مورد تجربه‌ی اوج نیز به‌صورتی که مزلو باور دارد صادق است. لذت و خوشبختی تجاربی است که هم پیامد است و هم باید پیامد باقی بماند. این دو به‌دنبال یافتن معنای زندگی می‌آید و نیازی نیست به جستجوی آن بپردازیم. مزلو هم با این نظریه موافق است.

صفحه 50