ما، بر خلاف اجداد کمال گرایمان دوست داریم به خاطر علاقه به واقعیت به خود افتخار کنیم. ما آثار هنری را دقیقاً تا جایی تحسین می کنیم که آرمان های خوش بینانه را پشت سر بگذارند و وفادارانه خود را با حقایق شرایطمان هماهنگ کنند. ما این آثار را به این خاطر بزرگ می داریم که برایمان آشکار می‌کنند چه کسی هستیم تا این که دوست داشتیم چه کسی باشیم.

با این وجود تخطی و دوری محض از مفهوم کمال گرایی هنری نیازی به بررسی دقیق تری دارد. می‌توانیم بپرسیم چرا در طول سه قرن در دوران مدرن اولیه، هنرمندان اغلب تا جایی تحسین می‌شدند که می توانستند چشم انداز‌ها، مردم و بناهایی تولید کنند که از کاستی های عادی بری بودند. ممکن است از خود بپرسیم چرا هنرمندان میان خود برای نقاشی باغ‌ها و چمنزارهایی رقابت می کردند که بیشتر روستایی بود تا پارک واقعی، چرا لب‌ها و ساق های مرمری می‌تراشیدند که اغوا کننده تر از آن‌هایی بودند که خون واقعی درشان جریان دارد و پتره‌هایی از اشراف و درباریان می‌کشیدند که آن‌ها را خردمند تر و بلند همت تر  از آنچه تاکنون بوده‌اند، نشان می‌داد.

صفحه 93