«مردم» به صورت یک دال محوری در گفتارهای سیاسی تاریخ معاصر حضور داشته اسـت. حضـور سیال این نشانه چنان است که ایدئولوژی‌های سیاسی در محوریـت قرار دارد. دولت به عنوان مهمترین تجلی نهـاد تاریخی و جلوه‌گاه عقلانیت سیاسی نیز بدون مردم از معنا تهی می‌شود لذا مردم موقعی معنا می‌یابد که دولتی وجود داشته و به تبع آن ملتی شكل گرفته باشد.

تاريـخ صدساله اخیر ایران اسلامی نیز شاهد حضور اين دال محوری در گفتارهای نیروهای اجتماعی در جریان تحول خواهی از مشروطه تا انقلاب اسلامی بوده است. مفاهیم و انگاره‌هایی که از سپهر فرهنگـی غرب وارد ایران شد، از مشـروطیت به این سـو در تحول معنایی مردم نقش زیادی داشته و در همان حال، در تحرک سنت برای خودیابی و بازتعريـف مردم بی‌تأثیر نبوده است. این تکاپوها با شکل گیری و تکوین دولت و نهاد مجلس و تحقق نسبی برخی اصول مشروطیت همراه بوده است.

بر همین اساس، مردم در گفتارها و متون متعدد و حتی متضـادی، نمایان شده که نمایانگر چالش‌های نظری و عملی برای راه‌یابی به ضرورت‌ها و امکان‌های دوران جدید بوده است. زبان مهم‌ترین بستر بازنمایی، خلق و بازتولید آرمان‌های سیاسی، شاهد دگرگونی‌ها و تنوع نسبی در ایدئولوژی و بيان قدرت بوده است. اما زبان پویای سیاسی با وجود تعـدد و تنوع، یک بستر کلی را شکل می‌دهد؛ منظومه‌ای متکثر و در حال تحول با عنوان «زبان سیاسی ایرانی» که در گذر زمان، جریان داشته است. «مردم» در قالب این زبان، به صور مختلف بازنمایی و پدیدار شده است ...