موراکامی معنای عشق را با سیر عظیمی از مؤلفه‌های کودکی تا آنجا پیش می‌برد که خاطراتِ غبارِ گرفته را از خنکایِ خاک بیرون می‌کشد و به اجزایِ آن رنگی نو می‌زند. برخلاف برخی تصوراتِ عمومی، موراکامی در این داستان نشان می‌دهد، مردها با آن جسم تنومند نیز می‌توانند، آسیب‌پذیر باشند و در برابر ناملایمات زندگی چطور با خاطره‌ای دور سال‌های متمادی روزگار بگذرانند. زیرا در فرهنگ زناشویی کشور ژاپن از دیرباز رسم بر آن بوده که اگر زن و مردی از یکدیگر جدا می‌شوند حتی اگر پایِ بچه‌ای در میان باشد، دیگر حق ندارند به یکدیگر نزدیک شوند، حتی اگر از کرده‌ی خود پشیمان و سرخورده باشند. از همین‌رو موراکامی با نگاهی انتقادی این سنت را به سُخره می‌گیرد.

یکی از مؤلفه‌های سبک‌شناسی موراکامی نگاه جزئی‌نگر اوست. او با روایتِ سرکش و با تعلیقی بی‌نظیر دست مخاطب را می‌گیرد و تا آنجا که خود از پیش تعیین کرده، پیش می‌برد و این فرایند در اغلبِ آثار موراکامی وضعیتی ناپایدار پیشِ روی مخاطب قرار می‌دهد و همین چرایی در عین سادگی منحصربه‌فرد در بافتِ زبان، خواننده را غافلگیر و شگفت‌زده می‌کند. ارجاعات برون‌متنی در آفرینه‌های موراکامی گاه آن‌قدر جالب است که نشان‌دهنده‌ی نگاه عمیق او بر گستره‌ی جهان است..

دانش و اندوخته‌ی سال‌ها خواندن و نوشتن، او را در تراز نویسندگانِ بزرگ جهان قرار می‌دهد.

نیلوفر شریفی

آمستردام ۲۰۱۶