مرا در آغوش رئالیسم جادویی ات جای بده 
مروری بر مجموعه تلویزیونی «روزگار قریب»/۱٣٨٦-۱۳۸۱

گفتن از «روزگار قریب» کلامی چند وجهی می‌خواهد و قلمی پرمایه تا بتوان قصیده‌های تصویری و زیستن لابیرنت‌وار درخشان‌ترین اثر عیاری در تلویزیون را به کاغذ بیاورد. اصولا به قول زیگفرید کراکوئر: «پیکرشناسی یک ابژه هنری رئالیستی، سخت‌ترین پرداخت به مثابه نقد هنری است». گفته کراکوئر در باب پیکرۂ ذاتاً منتظم و همگرا و بدون تسلسل واقعیت و حقیقت در پس تصویر واگرای نمایش است؛ پیکره‌ای که هر جوهرش در امر وجودین خود تلاشی است برای ساخت انسان و واگویه کردن طریقت زیست این جهانی و جهان معنا تا مخاطب در جایگاه شاهد همیشه نظرباز، همچون دستگاه تجمیع جوهر، نفس آفریده هنری را حس و هم‌ذات‌انگاری سوبژکتیو نماید.

پژمان خلیل‌زاده

صفحه ۸۲