از نظر نویسنده کتاب، تفسیرهای متعددی در شکل گیری مدرنیته ایرانی مترتب است. عده ای ایران را عقب مانده و عده دیگری آن را توسعه نیافته می دانند. گفتمان عقب ماندگی هیچ نوع اصلاحی را برنمی تابد و مستلزم تخریب همه جانبه است. اما برخلاف آن، گفتمان توسعه نیافتگی معتقد است که ما حدی از توسعه را پشت سر گذاشته ایم اما در مقایسه با غرب همواره با تأخیر توسعه ای مواجهیم. از این رو هر حکومت یا دولتی نسبت به دولت پیش از خود با نگاه انتقادی مواجه است و اعتقاد دارد که سلفش نتوانسته حدی از پیشرفت و توسعه همه جانبه را در کشور نهادینه کند و البته دولت حاکم از نظر خودش تمام مساعی اش را به کار گرفته تا چنین پیشرفتی را سرلوحه کارش قرار دهد.