مردان جوانی که رفته‌رفته ریششان درمی‌آمد، در صورتی که همچنان به مردان بزرگ‌تر از خود علاقه‌مند می‌ماندند، مورد نکوهش قرار می‌گرفتند. محمود میرزا در رابطه با جوان شاعری به نام ابوطالب پرتو می‌نویسد: «از جوانان یوسف‌مثال شهر نهاوند است. غبار خط اگرچه آیینه جمالش را تار نموده و بگرد گل عارضش باغبان قضا از خار دسته‌ها بسته، هنوزش بوی وفا از گریبان دوستی می‌آید و مشتاقان مهجور را در نهان از خود ممنون دارد، مطلوب و محبوب نظربازان است» (177).

قرن نوزدهم خالی از اشعار همجس‌دوستانه و سرگرمی‌های پورنوگرافیک نبود. فرهاد میرزا معتمدالدوله در نامه‌های بسیاری از اعتضادالسلطنه با شور و احساس درباره نوکر جدید دربار می‌گوید که با نام «علی جان» عزیزش می‌داشت. ولی چندی نمی‌گذرد که او غمناک و هراسان، از این می‌گوید که چگونه ماه‌علی‌جان در حال افول و از دست دادن درخشندگی‌اش است و چگونه سرانجام سبیل علی‌جان درآمده است.