کودکان خیلی ساده از بزرگترها می‌ترسند و برای مدتی طولانی آنچه را بزرگترها به آنها گفته‌اند باور می‌کنند حتی وقتی که بزرگترها در حین عصبانیت حرفی مخرب یا غیرمنطقی به زبان آورند. کودکِ شما لزوما درک نمی‌کند که دلیل عصبانیت شما سپری کردن یک روز بد است. او فقط می‌بیند که شما از او ناراضی هستید. روش‌های انظباطی سخت به‌دلیل شدید بودن‌ شان روی حافظه ضمنی یا پراکنده‌ی فرد اثرشان را می‌گذارند. بنابراین گرچه کودک احتمالا تنبیه شدن به‌خاطر حرفی که زده یا عملی که انجام داده را به یاد می‌آورد، اما بیشترین خاطره‌ی او از مکانی است که در آن بوده، وحشتی است که احساس کرده و چهره‌ی والدینش که گویی از خشم و نفرت در هم رفته بوده است.

صفحه 120