کتاب در وادی درد
مقدمه و تعلیقات و ترجمه به انگلیسی: جولین بارنز
قبل از خرید کتاب در وادی درد بخوانید
آلفونس دوده، نویسنده‌ی مشهور قرن نوزدهم که زمانی دیکنز او را «برادر کوچک» خود می‌نامید، در سال‌های پایانی عمر خود درگیر بیماری سیفلیس بود. کتاب در وادی درد (In the Land of Pain)، خاطرات تکان‌دهنده‌ی او از مواجهه با رنج و بیماری است؛ یادداشت‌هایی که جولین بارنز آن‌ها را گردآوری و بر آن تعلیقات نوشته است.
درباره کتاب در وادی درد
در وادی درد مجموعه‌ی یادداشت‌های شخصی و خاطرات آلفونس دوده درباره‌ی بیماری سیفلیس و رنج ناشی از آن است. این اثر که سال‌ها پس از مرگش کشف شد، تصویری متفاوت از این نویسنده‌ی طنزپرداز ارائه می‌دهد و خواننده را با تجربه‌ی زیسته‌ی درد آشنا می‌سازد. کتاب حاضر شامل تعلیقات و تحشیه‌ی جولین بارنز نیز هست.
خواندن کتاب در وادی درد به چه کسانی پیشنهاد میشود؟
- علاقه‌مندان به ادبیات فرانسه قرن نوزدهم.
- خوانندگان خاطرات و زندگی‌نامه‌های مرتبط با بیماری و رنج.
- کسانی که به آثار جولین بارنز (به عنوان مفسر) علاقه‌مندند.
- دوست‌داران آثار آلفونس دوده و نویسندگان هم‌عصر او.
معرفی نویسنده: آلفونس دوده
آلفونس دوده (۱۸۴۰-۱۸۹۷)، رمان‌نویس، نمایشنامه‌نویس و روزنامه‌نگار فرانسوی بود. او در زمان خود نویسنده‌ای بسیار موفق و مشهور بود و به طنز سرخوشانه و مشاهده‌گری دقیق شهرت داشت. این اثر با ترجمه‌ی عماد مرتضوی توسط نشر گمان منتشر شده است.
جملات کتاب در وادی درد
از مقدمه‌ی جولین بارنز:
«آلفونس دوده (۱۸۹۷-۱۸۴۰) در واقع امروزه نویسنده‌ی فراموش‌شده‌ای به حساب می‌آید... در زمان خودش نه تنها فوق‌العاده موفق (و صاحب ثروت بسیار) بود که در محفل بزم ادبیات بالای مجلس می‌نشست. دیکنز از او به «برادر کوچکم در فرانسه» یاد می‌کرد؛ هنری جیمز... او را «بزرگ رمان‌نویسی کوچک» می‌خواند... به علاوه، مهربان و بخشنده بود و معاشرتی، مشاهده‌گری مشتاق و حرافی خستگی‌ناپذیر. این کیفیات به رمان‌هایش هم سرایت می‌کند.»
کتاب La Doulou گرچه ساختارمند است و ناگزیر از پیش بردنِ یک پیرنگِ مشخص، در نهایت از حد یک مجموعه یادداشت فراتر نمی‌رود؛ با این حال این الزاماً عیبش نیست. یادداشت‌نویسی به نظر فرم مناسبی است برای سروکله زدن با مرگِ خود. فاصله‌ی بین هر دو پاره یادداشت متضمنِ زمانی‌ست که در این بین به رنج سپری شده: پیشِ روی شما یک دهه و اندي عذاب است چکیده در هشتاد و خرده‌ای صفحه. این‌گونه نوشتن، هم از خطرِ افتادن به دامی که هرولد برادکی به آن افتاد دور می‌ماند؛ و هم از وسوسه‌ی مخفی‌کاری یا تلاشِ زیاده برای هنری و زیبایی‌شناختی کردنِ درد. دوده رئالیستی بود که بیشتر نزدیک به واقعِ زندگیِ خودش می‌نوشت. در این دفتر - در چیزی که لئون دوده «صحیفه‌ای مخوف و عمیق» خواندش- او دارد نزديکيِ مرگ خودش می‌نویسد.
صفحه ۲۶
